Η βάση για την οποιαδήποτε πορεία του ανθρώπου είναι η καλή υγεία. Είναι προϋπόθεση. Είναι βάση. Η υγεία μας καθορίζεται από την ψυχολογική μας κατάσταση, την κατάσταση του περιβάλλοντος, τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες μας και τις συνθήκες της καθημερινότητας μας γενικότερα. Πολύ βασική είναι η ποιότητα του νερού και της τροφής μας. Αν όλα αυτά ήταν ξεκαθαρισμένα, ελεγμένα άρα και πιστοποιημένα, η ζωής μας θα ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να θεωρούμε την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής για δήθεν οικονομικούς λόγους, ως ευθεία επίθεση στην ψυχολογία άρα και υγεία μας.
Από την άλλη μεριά, σήμερα οι δομές υγείας είναι κάτι σαν την ζώνη ασφαλείας στα αυτοκίνητα. Άραγε η ζώνη μας αφαιρεί την ανασφάλεια που προξενεί η επικίνδυνη οδήγηση; Φυσικά όχι, Αλλά ψυχολογικά και εγωιστικά έτσι λειτουργεί η ζώνη για μερικούς. Και έτσι μας δείχνει (διδάσκει) και όλη η βιομηχανία του λάϊφ στάιλ της οδήγησης και τα διάφορα σπορ της οδήγησης οχημάτων. Κάπως έτσι λειτουργεί ψυχολογικά και το σύστημα υγείας εκ του αποτελέσματος για μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που έμαθαν να παίρνουν το ένα ή το άλλο χάπι για να είναι ασύδοτοι με το σώμα τους. Και όλο αυτό το σύμπλεγμα δημιουργεί μία τρομερή εξάρτηση των ανθρώπων από τις δομές υγείας. Γνωρίζοντας τα παραπάνω, το όραμα μου το σύστημα υγείας έχει πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που υπάρχει σήμερα. Αλλά αφού ζούμε στο σήμερα και όχι στο ιδεατό αύριο ας δούμε ακόμα και αυτό που ζούμε σήμερα πόσο καθυστερημένη κατάσταση είναι.
Με αφορμή αυτά που βιώνουμε (δείτε το ρεπορτάζ) στην Ικαρία και την αντίδραση των τοπικών κοινωνιών στο παράλογο.
Τι νόημα έχει να υποστελεχώνονται δομές για να αναπληρώνονται θέσεις σε κάποιες άλλες δομές υγείας; Τι νόημα έχει η εξέταση από αγροτικό γιατρό σε ένα κέντρο υγείας που σύμφωνα με το οργανόγραμμα του θα έπρεπε να έχει ειδικευμένους γιατρούς; Τι νόημα έχει η αντικατάσταση των ειδικευμένων από ανειδίκευτους;
Δηλαδή ο αγροτικός ανειδίκευτος γιατρός, είναι κάτι σαν το πρώτο, που είναι το σημαντικότερο στάδιο παρακολούθησης, πρόληψης και αντιμετώπισης περιστατικών. Και αυτό το πρώτο στάδιο ιατρικής κάλυψης, σιγά σιγά θέλουν να το καταργήσουν.
Και για ψυχολογικούς λόγους, αλλά και για απόλυτα πρακτικούς λόγους, ένας γιατρός θα πρέπει να είναι διαθέσιμος σε κάθε απομακρυσμένο χωριό της επαρχίας.
Οι γιατροί είναι σαν τους πυροσβέστες, τους πληρώνουμε για να είναι εκεί και ας κάθονται. Τους έχουμε για όποτε παρουσιαστεί ανάγκη. Δεν τους προσλαμβάνουμε αφού αρρωστήσουμε. Επιπλέον υπάρχει και η ανάγκη των προληπτικών εξετάσεων αλλά και της ενημέρωσης των πολιτών σε κανόνες υγιεινής που εγώ θεωρώ το σημαντικότερο.
Επιπλέον είναι απαράδεκτο να θεωρούμε ότι η αυτοθυσία του όποιου εργαζόμενου είναι επιβεβλημένη. Ένας σταθμός πρώτων βοηθειών ή ένα κοινοτικό ιατρείο, ένα κέντρο Υγείας δεν μπορεί να λειτουργεί με έναν γιατρό. Κι όμως αυτή είναι η κατάσταση σήμερα. Ο ένας γιατρός θα θυσιάζει την προσωπική του ζωή κάπως εθελοντικά. Διαφορετικά, όπως είναι λογικό, οι δομές αυτές δεν θα λειτουργούν…
Πόσο σημαντικές είναι οι δομές υγείας για το κράτος δικαίου.
Δεν τίθεται θέμα απλά και μόνο για την ανταποδοτικότητα των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών. Με αυτές τις πολιτικές αμφισβητείται ο λόγος ύπαρξης του ίδιου του κράτους και η σχέσης του με τους πολίτες. Τι είδους κράτος δεν παρέχει περίθαλψη; Μία δουλοπαροικία με αναλώσιμους εργάτες.
Πόσο μακριά από το φυσιλογικό είμαστε σε σχέση με την εποχή μας.
Στην εποχή που ζούμε οι δομές υγείες θα πρέπει να έρχονται στον ασθενή και όχι το αντίθετο. Εκτός από το γεγονός ότι κάποιος ασθενής, ηλικιωμένος ή ακόμα και κάποιο επείγον περιστατικό, είναι πολύ πιο επικίνδυνο να ταξιδέψει με κάποιο αυτοκίνητο προς το Ιατρικό Κέντρο από το να έρθουν οι γιατροί εκεί που τους χρειάζεται ο ασθενής, με τον κατάλληλο εξοπλισμό φυσικά. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε. Όχι δεν είναι ψιλά γράμματα για έναν πολύ απλό λόγο. Εξαιτίας της γενικής απαξίωσης των δομών υγείας για την αντιμετώπιση σοβαρών περιστατικών έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αυτονόητο, να γίνεται μία οδύσσεια διακομιδών ασθενών από τα χωριά στο ιατρικό κέντρο ή στο νοσοκομείο που δεν είναι αρκετή και ακολουθεί μία διακομιδή στη Σάμο. Που και από εκεί πολλές φορές το ταξίδι συνεχίζεται για την Αθήνα και από εκεί ποιος ξέρει που. Στο εξωτερικό. Στο μεταξύ ο ασθενής ίσως και να έχει πεθάνει ή το λιγότερο έχει επιβαρυνθεί πολλαπλάσια. Κάθε νησί και κάθε απομονωμένη επαρχιακή περιοχή θα πρέπει να έχει υγειονομική αυτονομία και για αυτόν τον πολύ απλό λόγο. Δεν θα πρέπει να θεωρούμε αυτονόητη την ταλαιπωρία των αδύναμων και ασθενών. Ας θυμηθούμε ότι δισεκατομμύρια ξοδεύονται σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία, για την εξερεύνηση τους διαστήματος, πως συμβαδίζει αυτό με την ταλαιπωρία των αδυνάτων και ασθενών για οικονομικούς λόγους;
Motivator Damian
www.skouliki.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου